شعری زیبا از شاعری بلوچ

میر اورنگ: اثر طبع عبدالرحیم ملائی

به نام خدایی که از فضـل آن                 به انسـان عطا کرده نطـق و بیـان

زبانش گشادی به توحید خویش                مکرم نمودش به مخلـوق خویـش

خصوصا بر آن قدوه ی راستین               که خاتم خود آمد و هم خود نگین

ظهورش چو خورشید افکند نور              نکو سر بر آورد و شد جهـل دور

چه دانی که دنیا گه ایست نیست             تو را مردم آزاری انصاف چیسـت

به مردم مشو تند و خشم و شرور           که این طبع باشد ز انصـــاف دور

نباشد چو دنیا به کس پایدار                     سخا پیشه کن تا شــوی رستگـار

به مردم بشو مشفق و مهربان                       بدان سان که گفتند پیغمبــران

منم میر اورنگ ابن دویس                         کیانم نسب هست و جدم اویس

ز مردان جنگی چه گویم هزار                   مهیـا همه خــود گــه کــارزار

به ملک بیابان بدم حکمران                        رعایـا ز عدلم همــه در امـــان

ز مکران زمین تا حد رودبار                     همه بـود در قبضه و اخـتـیــار

بشاگرد و سندرک و سرنی تمام                    همه بود در خدمت من مـــدام

نیارست اشرار و دزد و طرار                  که آرد بدین بوم و بر خود گذار

کسی را نبود تاب کوپال من                        که آید گه رزم به پیـکـار مـــن

اگر طامعی، از هوس تاختی                        نه فاتح شدی بلکه خود باختـی

پسر میر حیدر یل رزم خواه                        به همـراه نادر برانــدی سپـاه

برفتند تا مرز هندوستان                               گرفتند آن ملک و آن بوستان

بلوچان با غیرت جنگجوی                        به میدان ز چوگان ربودند گوی

نگفتم از این شعر را بیشتر                          که ناگنجدش جای اندر حجــر

سخن را به دانش توان کرد درج                 به اوصاف و معنی توان داد ارج

بر این مختصر کردم این اکتفا                        و لا حیـلــه لــی لـهــذا کـفــا

به قرن یک و ده مرا بوده زیست                    چه از روز تاریخ معلوم نیست

 سروده است این شعر به رسم قدیم                      ملائی نسب نامش عبدالرحیم