به بهانه آتشی که در آخرین نقطه جنوب شرقی ایران افروخته شد

 زیبایی آینه به صداقتش است و بس. زیبا را زیبا نشان می دهد و زشت را زشت.

اگر بخواهیم زشتی ها و کاستی ها و نارسایی های مان پیش دیگران زیبایی و دارایی و توانایی جلوه بدهیم هنر نکرده ایم  فقط به خودمون خیانت کرده یم و به دیگران دروغ گفته ایم .

این خیانت و دروغ فقط رنگ و لعابی پوشالی است که نه تنها چهره ظاهری ما را نزد دیگران زیبا نشان نمی دهد بلکه نشان از بی لیاقتی و بی صداقتی ما در بیان گرفتاری ها و پیگیری حقوقمان است.

همه ما به نوعی در سازمانها – ادارات – شرکتها- واحد های خدماتی – حوادث مختلف – پروژه های عمرانی بارها و بارها شاهد کمبودها – مشکلات مالی و پرسنلی- امکانات و تجهیزات و… بوده ایم و به واسطه این مشکلات عدیده نحوه خدمات رسانی به شکل مطلوب نبوده است.

هیچکس منکر وجود مشکلات نیست و همه مردم واقعیات جامعه را می بینید اما دوست ندارند دروغ بشنوند. بسیاری از گرفتاری ها برون سازمانی و بسیاری درون سازمانی است و هنر مدیر این است که بتواند با راهکارهای قانونی و ارتباطات اداری خود نسبت به جذب امکانات برون سازمانی و با مدیریت بهینه خود نسبت به ارائه خدمات مناسب اقدام نماید

اما یک عادت دیرینه و بسیار ناپسند در سیستم مدیریتی ما وجود دارد و آن این که سعی می کنیم همیشه خود را بهترین نشان بدهیم گرچه در عملکرد ممکن است از بد هم بدتر عمل کرده باشیم.

در سلسله مراتب مدیریتی معمولا ادارات جزء زیر نظر ادارات کل و ادرات کل زیر نظر وزارت خانه ها انجام وظیفه می کنند.

در بازدیدها همیشه سعی می شود شرایط بسیار مناسب و ایده آل نشان داده شود گرچه در واقعیت فاصله بین آنچه که بازدید کنندگان می بینند و آنچه که عینیت دارد از زمین تا آسمان است. نکته جالب تر این که هم بازدید کننده به خود دروغ می گوید و هم بازدید شونده.

بازدید کننده ای که از یکماه قبل برنامه ریزی می کند و اعلام می کند که برای بازدید و دیدن نواقص  می آید و بازدید شونده ای که از مدتها پیش برای یکروز بازدید خود را کامل و بی نیاز نشان می دهد تا مدیریتش زیر سوال نرود.

حادثه اخیر آتش سوزی دبیرستان دانشگاه دریانوردی چابهار را از یاد نبرده ایم. در حادثه ایی که از ۵ نفر حادثه دیده آن ۴ نفر جان خود را از دست دادند.

در مورد قبل از حادثه گفته ها بسیار است و چشم به راهیم که نمایندگان مردم این بار برای مردم چکار خواهند کرد اما داستان بعد از حادثه دردناکتر  است. دردناک از این که با همه ادعا ها و رجز خوانی ها در مورد امکانات مان جان ۴ نفر از ۵ دانش آموز حادثه دیده از دست رفت.

دردناک از این که با وجود صدها چشم بینا و گوش شنوا ی شاهد حادثه، ادعا کردیم که بهترین خدمات را ارائه دادیم و مدعی لوح افتخاریم.

چه ایرادی دارد همه مدیران و مسئولین ایران عزیزمان بدانند که اگر در آخرین نقطه این خاک عزیز آتشی افروخته شد و کسی را سوزاند، امیدی به زنده ماندنش نیست و باید چاره ای اندیشید.

چه ایرادی دارد که همه مسئولین بدانند که اگر در آخرین نقطه خاک ایران خون از دماغ کسی آمد برای بردنش به نزدیکترین مرکز درمانی باید ۸۰۰ کیلومتر راه رفت. البته اگر آمبولانسی باشد.

روز حادثه روز سختی بود. فرماندار شهر – بعضی از مسئولین – معتمدان شهر همه و همه در بیمارستان حاضر شده بودند تا شاید کمکی شود. اما چه زیبا بود که اگر مدیر بیمارستان شهر نمی گفت مجروحان با رضایت خانواده هایشان ترخیص و اعزام شدند.

آنان بدلیل نداشتن امکانات و رنج و درد سوختگی نتوانستند طاقت بیاورند.

چه زیبا  بود فرماندار شهر به نمایندگی از درد دل مردم شهر از کمبود امکانات درمانی و  پر پر شدن نو نهالان مردم  شاکی می شد.

و چه زیبا بود در آن لحظه اگر مدیر و رئیس و فرماندار و بخشدار و… همه و همه درد دل مردم می شدند و یکصدا فریاد بر می آوردند: بین دولت و ملت فرقی نیست و درد ملت درد دولت است و درد دولت درد ملت. این دردی است که غنی و فقیر نمی شناسد. کارمند و بازاری نمی شناسد. فرماندار و شهردار نمی شناسد.

اگر این حادثه سراغ هر کسی بیاید همین سر انجام را خواهد داشت. پس در این لحظات خود را جای دیگران قرار دهیم تا با اعماق وجودمان درد را حس کنیم.

وقتی صحبت از زیرساخت می کنیم منظورمان فقط اب وبرق و گاز و جاده نباشد. سلامت و امنیت هم جز مهمترین زیر ساخت ها هستند.

با ساخت فیلم و مستند و دعوت از هنرمندان مشهور و صرف هزینه های کلان سرمایه ها به شهر سرازیر نمی شود.

چون آینه صادق باشیم تا دیگران به صداقتمان ایمان بیاورند و باورمان کنند که آنچه را  که می گوییم با آنچه عمل می کنیم یکسان است.

نویسنده: صلاح الدین درخشان

http://www.derakhshan1349.mihanblog.com/post/205