اهتمام به بلوچی مشوق فارس ها هم بوده است

 برخلاف رازگوی عزیز، بنده چنین اعتقادی ندارم که عامۀ بلوچ به کناره گیری و بی تفاوتی نسبت به فرهنگ و زبان خود علاقه نشان دهد. پس این زبان بدون کتابت و بدون حمایت و دستش کوتاه از رسانه و حکومت را چه قدرتی در طی صدها سال از گزند فراموشی و از خطر طوفان تهاجم مغول و عرب و عجم و استعمار بدر برده است؟ آیا جز عامۀ مردم؟ دانشمندان و پژوهشگران که همه می گویند نخستین عامل در حفظ یک زبان علاقه و محبت مردم به آن و کاربردی ساختن آن زبان است، اگر زبان بلوچی در میان توده های مردم ارزشی نمی یافت، دیرزمانی پیش به تاریخ منقرض شدگان پیوسته بود و اکنون مجالی نیز برای ما نبود که آن را در نشریه و روزنامه و وبلاگ و وبسایت بنگاریم، یا مورد کاوش و بررسی اش قرار دهیم. البته درست است که فرهنگ غالب بدون تاثیر نبوده، اما نه تا آن حد که بلوچ را از احساس تعلق به فرهنگ و زبان خود تهی کند...

وقتی یک برنامۀ کوتاه بلوچی در شبکۀ استانی هامون فرصت سخن گفتن از بلوچ و فرهنگش را میدهد، میبینی که سیل پیغام ها و درخواست ها به صداوسیمای استانی روانه می شود، از تقدیر و تشکر تا خواهش و تمنا برای افزودن به زمان برنامه و تنوع بخشیدن به پخش برنامه ها. این بی تفاوتی نیست بلکه علاقه ای است که شرایط و حتی شاید جبر زمانه پنهانش داشته است و هر نشانه ای و صدایی و تصویری، تجسم خاطرات از یاد رفته را پررنگ تر می کند و امید مردم را افزون تر. بنظر می رسد مسئولین نیز به این حقیقت رسیده باشند که فرهنگ های کوچک تر تهدیدی برای فرهنگ غالب نبوده و می توانند در کنار آن رشد کرده و حتی در غنا و بالندگی آن موثر باشند، چرا که ریشه های مشترک و وابستگی های بسیاری دارند. از همین رو گویا مسئولین نیز تصمیم هایی گرفته اند تا اهتمام بیشتری به فرهنگ و زبان اقوام داشته باشند، هرچند نه بقدری که راضی کننده باشد.

بنابراین سخن گزافی نیست اگر بگوییم پیوند ناگسستنی مردم بلوچ با فرهنگ و زبان خود آنچنان نیرومند بوده که نه تنها آن را خطرات زمان حفظ کرده است بلکه حتی امروز تصمیم های مردد مسئولین کشوری بمنظور توجه به فرهنگ در معرض خطرشان را نیز قوت بخشیده اند.

بقلم؛ ابراهیم حسین بر