نگاهی متفاوت به معیشت زنان و دختران بلوچ

 در مقاله «نوجوانان بلوچ چگونه حقارت را تجربه می‌کنند» فقط به بخش اندکی از وضعیت کودکان بلوچ که فقط شامل پسران می‌شد، نویسنده مشاهدات عینی خود را نگاشته بود در حالیکه شنیدن این گونه فجایع دردناک است اما هر یک از این کودکان بیشتر کسانی هستند که توانسته اند بسیاری از گرفتاری‌ها، رنج و عذاب‌هایی را پشت سر بگذارند تا بتوانند این زندگی رقت بار را ادامه دهند. کودکانی هستند که به علت ضعف‌های فیزیکی و رفتارهای ظالمانه اطرافیان، جامعه و کارفرمایان جان خود را از دست می‌دهند و کسی از سرنوشت آن‌ها خبری ندارد.

درصد دیگری از کودکان بلوچ که دختر هستند نیز به علت مذهبی بودن جامعه و فرهنگ سنتی به مراتب وضعیتی بسیار دردناک‌تر از پسران دارند.

در برخی خانواده های سنتی کودکان دختر بلوچ به دلیل دختر بودنشان این امکان را هم ندارند که برای کار و زنده ماندن از خانه خارج شوند و دست به هرکاری بزنند. در سخت‌ترین شرایط زندگی باید بسوزند و بسازند و حق هیچگونه شکایت و اعتراضی را ندارند. پشتیبانی هم در جامعه وجود ندارد که حامی آن‌ها باشد. پیشرفت هر جامعه ای را اول با وضعیت و حقوق زنان در آن جامعه می‌سنجند. زنان بلوچ از پایین‌ترین حقوق انسانی در خانواده و جامعه برخوردار هستند. وظیفه زنان بلوچ خدمت و فرمانبرداری از شوهر و پرورش بچه است.

همگامی بی بی سی فارسی با تجزیه طلبان

 شبکه تلویزیونی BBC فارسی در اقدامی مغرضانه و بدور از چارچوب های خبر رسانی مباحثی در زمینه مسائل قومی در ایران را در صدر برنامه‌هایش قرار داده است .مجموعه برنامه‌هایی که در این شبکه خبری که علاوه بر ادعای بیطرفی و جدیت در سنجش منابع، بار سنگین "رسانه دولتی" بودن را نیز بر دوش می‌کشد، نه فقط کمکی نبودند به فهم و درک بهتر این دست مسائل بلکه بدون اغراق می‌توان آنها را در راستای تلاش‌هایی دانست که  تمامیت ارضی ایران را به مخاطره می اندازد.

نگاهی به انتخاب افراد مصاحبه شونده که مشتمل بودند بر برخی از اعضای گروهک های اپوزیسیون و افراطی همچون پ.ک.ک، پژاک، کومله، حزب دموکرات ٬ حزب مردم بلوچستان و نیز شیوه تفسیر اخبار و مباحث مرتبط با فعالیتهای خرابکارانه آنها، همه و همه از همدلی و همسویی گردانندگان و مجریان تلویزیون فارسی بی.بی.سی با دیدگاه های افراطی کسانی داشت که با هدف تجزیه ی ایران اقداماتی را انجام داده اند ، اوج این ماجرا برنامه‌ای بود که در آن گویی گردانندگان این شبکه خبری و مجریان آن تمامی تعارفات را کنار گذاشتند و نیت کردند که همنوایی خود را با این دست جریانات سیاسی-نظامی حتی در عنوان برنامه نیز آشکار سازند: "درگیری‌ها در کردستان، بر سر حقوق قومی یا استقلال‌طلبی؛ نظرات شما".

نشانه‌هایی از اضمحلال اپوزیسیون تجزیه طلب

 حزب مردم بلوچستان خود را یک حزب دموکراتیک می‌داند و ایدئولوژی خود را برگرفته از خواست و اراده مردم بلوچ معرفی نموده است، اما این تعریف قابل قبول نیست، چرا که مثال‌های متعددی وجود دارد مبنی بر خودکامه بودن این حزب. از مشخصه های بارز آن اینکه هرگونه انتقاد نسبت به عملکرد خود را بایکوت نموده و رسماً اساسنامه تشکیلاتی خود را بی‌خاصیت کرده است.

در بعدی وسیعتر می‌توان گفت اپوزیسیون بلوچ که بنابر سیاست‌های استعمار پیر شکل گرفته، و از آنجاکه بیش از پیش خود را در ناکارآمدی و انزوا یافته است، راهی بهتر از این ندید که مردم بلوچ را متوجه پان بلوچیسم و عقده های نژادپرستانه بکند و اندکی آنسوتر شعارهای پوچ و تئوری موهوم استقلال را مطرح نماید؛ و به همین دلیل است که هرازچندگاهی این مسئله به طور ناشیانه از نوشته های بی محتوای آنان زبانه می‌گشاید.

ازآنجا که نیروی فکری و علمی فرهیختگان بلوچ در جهت رشد علمی و متعادل سازی جامعه بلوچستان نسبت به دیگر جوامع متمدن امروزی جهان به نوبه خود تاثیر گذار بوده است، گویا جریان حزبی برونمرزی نیز بر این توهم باطل تکیه زده که خواهد توانست یک سلسله افکار و عقاید گنگ و مبهم را بر مردمان بلوچ و یا حداقل فعالان سیاسی و اجتماعی تحمیل نماید!

 

اقلیت تجزیه طلب غلامان حلقه بگوش آمریکا

 اقلیت تجزیه طلب در بیانیه ای که منتشر کرده و در واقع سند وابستگی و دریوزگی این بیچارگان است ، این را به اثبات رسانده که تاریخ و ارزشهای جامعه بلوچ را پشت گوش انداخته و محو سیاست های امپریالیستی و جنگ افروزی آمریکا شده است .

اینها آنقدر مجذوب آمریکا گشته اند که سخنان مقامات آمریکایی را مانند تورات کلیم مقدس شمرده که می بایست مورد تفسیر و تشریح قرار گیرند و ذکر روزانه شان باشند.

زرمبش و دار و دسته اش مدهوش جهانگردی های تلخ و خشونت بار آمریکایی ها شده و نکات برجسته ای را از زبان نامبارک سردمداران جنگ در جهان استخراج نموده و آن را نقشه راه خود اعلام کرده اند.

جای تامل است اینان که در توجه به سخنان مقامات آمریکایی دچار نکته سنجی شده و دقت حواس پیدا می کنند ،چگونه از مراجعه به وجدان انسانی و هویت خود و فرهنگ و فولکوری که خود را برخاسته از آن می دانند امتناع می ورزند؟ پس چگونه مدعی مبارزه برای آن هستند در حالیکه دائما از آن فاصله می گیرند و حقایق آن را پنهان نگه می دارند و یا انکار می کنند؟

آیا صدای مردم بلوچ را همانگونه می شنوند که به بیانیه ها و سخنرانی مقامات آمریکایی با دقت و رغبت فراوان گوش فرا می دهند؟

نوجوانان بلوچ چگونه حقارت را تجربه می کنند

 هفته گذشته برای ارائه درخواست ویزای تحصیلی از کنسولگری هندوستان در هرمزگان ، سفری ازایرانشهر به بندرعباس داشتم.داخل اتوبوس پر بود از کارگرانی که پس از تعطیلات دو روزه تاسوا و عاشورا به محل کارهایشان در مناطق جنوبی کشور باز می گشتند.اتوبوس ساعت سه و نیم صبح به مقصد رسید و من تا رسیدن صبح و وقت نماز در قهوه خانه ای در محوطه ترمینال برای گریز ار سرما مشغول نوشیدن استکان چایی شدم .در همین حین متوجه کودکان ده ، دوازده ساله و نوجوانان بلوچی شدم که در ترمینال و اطراف قهوه خانه پرسه میزدند.اغلب آنان دارای چهره هایی نحیف و تکیده و صورتهای آفتاب سوخته داشتند.اغلبشان لباسهای چروکیده و مندرس به تن و دمپایی های کهنه و زهوار در رفته به پا داشتند.

 به راستی آنهمه کودک و نوجوان بلوچ در آن سحرگاه سرد پاییزی با یک لا پیراهن وشلوار در ترمینال مسافربری بزرگترین بندر تجاری ایران منتظر رسیدن صبح و رفتن به کجا بودند؟

رشد دگراندیشان اپوزیسیون را به چالش وا داشته است

آنگونه که جامعه شناسان معتقدند، توازن و تواضع، تحمل دیدگاه و روش دیگران در سیاست، از معیارهای عمده توسعه سیاسی یک جامعه است و در مقابل رشد تهمت و افترا و استهزاء و ادعاهای مبتنی بر بطلان عقیدتی دیگران از ناحیه هر گروهی که باشد از ملاک‌های تعصب گرایی و بد اخلاقی سیاسی و انحطاط سیاسی جامعه تلقی می‌شود.

هرچند در فضای آشفته و ناهمگونی که جریانات فکری و عقیدتی بلوچ (چه در خارج و چه در داخل) ایجاد کرده‌اند، تحمل افکار دیگران تا حدودی زمینه را برای استقلال، مجادله فکری دسته های مختلف سیاسی و مذهبی و عدم هماهنگی در روش‌ها و شیوه‌ها، فراهم می‌سازد که ممکن است مورد رضایت و خواست ذهنیت‌های ایستاده و غیرپویا (هماننده مرتجعین سیاسی و مذهبی) باشد، لیکن تحمل دیگران موجب دقت، حزم، دور اندیشی و احتیاط در بیان و اجرای سیاست‌ها و اقدام واقع بینانه، قانون گذاری موثر و قضاوت عادلانه و متجلی شدن اخلاق و سخن سنجیده و اظهار نظر پخته و پرهیز از تهمت و افترا به دیگران از سوی دیگر می‌شود.

حرکت در راستای یک گفتمان باز که نقد، مسیر و هدف ارزش مدار آن را تحت الشعاع سازنده خود قرار دهد، از یکنواختی‌ها می‌کاهد و با صحتی که به امور می‌دهد بالندگی و رشد جامعه را در میان مدت تضمین می‌کند.

وقتی که «تحلیل» را با «تخریب» اشتباه می گیریم!

اظهار نظر و پرداختن به وقایع اتفاقیه و یا به عبارت دیگر تحلیل های عامیانه در بین ما ایرانی ها به یک خرده فرهنگ تبدیل شده و گاهی اینگونه مسائل بدلیل عدم تخصص و تجربه به سمت و سوی تخریب می رود.

اظهار نظر و یا پرداختن به مسائل خارج از حیطه تخصصی خود و یا فراتر از آن تحلیل و بررسی وقایع اتفاقیه که با آن نه چندان واقف هستیم و شاید هم ناآگاه ؛ تاثیرات سوء آن بر جامعه به مراتب بیشتر از تاثیرات مثبت آن است.

اما زمانی این موارد آزاردهنده و یا گاهی کشنده خواهد شد که ما به بهانه تحلیل و بررسی مسائل مختلف از ابزاری به نام تخریب خواسته و یا ناخواسته،دانسته و یا ندانسته استفاده ببریم و یا آنرا با تحلیل اشتباه بگیریم.

رشد این ناهنجاری های اجتماعی به سمت و سویی می رود که جامعه را به پرتگاهی به نام بداخلاقی اجتماعی هدایت می نماید و در میان مردم این ناهنجاری در قالب یک خرده فرهنگ در حال شکل گیری است.

ارتباط بین پراکندگی اقوام ایرانی و امنیت مرزها

 عمده ترین تفاوت ها در هر کشور، نابرابری در فرصت های اقتصادی، طبیعت، زبان، هویت خواهی و تاریخ است.

وقتی این تفاوت های مکانی عمیق باشد و انسان های مکان های کمتر توسعه یافته نسبت به این تفاوت ها آگاهی یابند و سهم خود را در مشارکت ملی به علت همین تفاوت ها در حداقل ببینند، تنش هایی را برای حکومت ایجاد می کنند و احساس منطقه گرایی در مقابل ملی گرایی تقویت می شود.

در حال حاضر مرزها در مسایل مربوط به امنیت ملی، پدیدآورنده بحران اند. در صورت وجود اختلافات مرزی ریشه دار، امنیت ملی به شدت مورد تهدید قرار می گیرد. اهمیت مرزها و مناطق مرزی، ضرورت امنیت را ایجاب می نماید و جهت ایجاد امنیت مرزها، نقش قومیتهای ساکن در حاشیه مرزها بسیار حایز اهمیت می باشد.

ایران کشوری متنوع از نظر قومی است. ویژگی های متمایز کننده اقوام از یکدیگر در ایران بویژه بر مولفه های زبانی، مذهبی و نژادی متمرکز می شود.

اقوام در ایران به شکل اقلیت های مشخص در مناطق و استان های مرزی پراکنده شده اند.

سکونت پنج قومیت ایرانی در مناطق مرزی و همجوار با کشورهای همزبان خود، زمینه مناسبی را برای وقوع بحرانهای قومی در نقاط مرزی به وجود می آورد.

شاخص هایی چون داشتن زبان رسمی، رادیو و تلویزیون محلی درخواست سهیم شدن در قدرت یا مشارکت در انتخابات محلی به این معنا است که اقوام مختلف ایرانی اعم از آذری، کرد، بلوچ، ترکمن و عرب تا حد زیادی به خود آگاهی قومی رسیده اند و اتخاذ سیاست های قومی مناسبی را از طرف دولت مرکزی می طلبند.

اگر دولت مرکزی با توجه به این خود آگاهی های قومی، با اتخاذ سیاست های خاص آنها را به سوی مشارکت ملی سوق دهد در این صورت هویت ملی آنان تقویت خواهد شد.

متن فوق چکیده ای از مقاله منتشر شده در فصلنامه ژئوپلیتیک می باشد که می توانید متن کامل آن را از طریق لینک زیر دریافت کنید:

ارتباط بین پراکندگی اقوام ایرانی و امنیت مرزها (نوع: PDF  حجم: ۱٫۰۴ مگابایت)

منبع: پرتال جامع علوم انسانی / زهرا پیشگاهی فرد – مریم امیدی آوج

ثبت موسیقی بلوچ در میراث معنوی یونسکو فرصتی برای نجات آن

 آذر ماه امسال سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری پرونده‌ای تحت عنوان «موسیقی اقوام ایرانی» به یونسکو فرستاده تا در فهرست میراث معنوی جهان به ثبت برسد.

در میان موسیقی اقوام مختلف ایرانی از جمله کرد،لر،گیلکی، ترک موسیقی بلوچ نیز به چشم می خورد موسیقی که طی سالهای اخیر بدلیل در پیش گرفتن سیاست های غلط و عدم توجه مسئولین بیش از هر زمان دچار رکود گشته و هنرمندان این عرصه در انزوای کامل به سر می برد.

به جرآت می توان موسیقی مردم بلوچ را به دلیل خاص و متفاوت بودن با موسیقی سایر اقوام ایرانی در زمره بهترین های موسیقی ایرانی قرار داد موسیقی که طی سالهای اخیر علی رغم بی مهری های متعدد توانسته شان و جایگاه خود را در میان انواع سبک های موسیقی همچنان حفظ نماید و در فیستوال های مختلف خارجی و داخلی گوی سبقت را از سایر رقیبان برباید.

به بهانه آتشی که در آخرین نقطه جنوب شرقی ایران افروخته شد

 زیبایی آینه به صداقتش است و بس. زیبا را زیبا نشان می دهد و زشت را زشت.

اگر بخواهیم زشتی ها و کاستی ها و نارسایی های مان پیش دیگران زیبایی و دارایی و توانایی جلوه بدهیم هنر نکرده ایم  فقط به خودمون خیانت کرده یم و به دیگران دروغ گفته ایم .

این خیانت و دروغ فقط رنگ و لعابی پوشالی است که نه تنها چهره ظاهری ما را نزد دیگران زیبا نشان نمی دهد بلکه نشان از بی لیاقتی و بی صداقتی ما در بیان گرفتاری ها و پیگیری حقوقمان است.

همه ما به نوعی در سازمانها – ادارات – شرکتها- واحد های خدماتی – حوادث مختلف – پروژه های عمرانی بارها و بارها شاهد کمبودها – مشکلات مالی و پرسنلی- امکانات و تجهیزات و… بوده ایم و به واسطه این مشکلات عدیده نحوه خدمات رسانی به شکل مطلوب نبوده است.

هیچکس منکر وجود مشکلات نیست و همه مردم واقعیات جامعه را می بینید اما دوست ندارند دروغ بشنوند. بسیاری از گرفتاری ها برون سازمانی و بسیاری درون سازمانی است و هنر مدیر این است که بتواند با راهکارهای قانونی و ارتباطات اداری خود نسبت به جذب امکانات برون سازمانی و با مدیریت بهینه خود نسبت به ارائه خدمات مناسب اقدام نماید